در روایتی از فاطمه زهرا(سلام الله علیها) سؤال شد: «برای ن چه چیز بهتر است؟» در جواب فرمودند: «برای ن بهترین چیز آن است که مردان را نبینند و مردان نیز آنان را نبینند»، (کشف الغمه، ج ۲، ص ۲۳ و ۲۴ و مناقب شهر آشوب، ج۳، ص ۱۱۹ و منتهى الآمال، ص ۱۶۱ به نقل از کتاب چهارده معصوم اثر مؤسسه در راه حق، ص ۲۷).
این عقیده فاطمه زهرا(س) درباره ن می باشد که در برابر مردان بیگانه و نامحرم چگونه حریم را نگه دارند و از اختلاط و معاشرت و برخورد با مردان نامحرم چگونه پرهیز کنند.
البته روشن است که این گونه روایات این نکته را گوشزد می کند که بهتر است ن بدون جهت و ضرورت خود را در معرض دید مردان نامحرم قرار ندهند. این پیام حضرت اوّل در زندگی عملی خود آن بانوی بزرگ تبلور می کند.
امام موسی بن جعفر(علیه السلام) از پدرانش نقل فرموده است که امیر مؤمنان على(علیه السلام) فرمود: فرد نابینائی اجازه خواست که به منزل فاطمه(س) وارد شود، آن گرامی خود را از او پوشیده داشت رسول خدا(ص) به او فرمود: چرا خود را پوشیده داشتی در حالىکه نابیناست و تو را نمی بیند؟ عرض کرد: اگر او مرا نمی بیند من او را می بینم، و نیز رایحه و عطر را می بوید و شامه اش سالم است. رسول خدا(ص) فرمود: گواهی می دهم که تو پاره تن منی، (بحار، ج ۴۳، ص ۹۱ و ریاحین الشریفه، تالیف شیخ ذبیح الله محلاتی، چاپ اسلامیه تهران، ج ۱، ص ۲۱۶ و منتهى الامال، ص ۱۶۱ و ۱۶۲ به نقل از همان، ص ۲۶).
پس حضرت عقیده و پیام خود را در برابر برخورد با نامحرمان با سیره عملی خود امضا و ابلاغ مى کند و گرنه ابتلا به گناه از ساحت قدوسی آن بانوی مقدس و معصوم، فرسنگ ها فاصله دارد به راستی اگر این یک پیام را ن جامعه عمل کنند و در برابر نامحرمان از خود نمائی دست بکشند و خود نیز از نامحرم گرائی بپرهیزند، جامعه در چه سطحی از نزاهت و طهارت باقی می ماند؟ البته راجع به عصمت امامان و حضرت زهرا(سلام الله علیها) باید گفت آنان نیز مانند سایر انسانها در معرض وسوسه شیطان قرار می گیرند. اما از چنان قدرت ایمانی بهره مندند که آنان در صدد دفع شیطان بر می آیند و وسوسه شیطان به آنان راه پیدا نمی کند.
باید دانست که پیدایش فحشا و فرزندان نامشروع، افزایش طلاق و از هم گسیختگى زندگى شویى و نا آرامى درونى و هیجان جنسى مستمر برخاسته از برهنگى و عشوه گرى ن، همه آثار شوم بى حجابى و بى بندوبارى است و این حجاب است که مى تواند به خوبى مصونیت بخش باشد.
بنابراین، وظیفه پوشش اسلامى بانوان به معناى حبس و زندانى کردن و قرار دادن آنان پشت پرده و در نتیجه عدم مشارکت این گروه، در فعالیت هاى اجتماعى نیست. این وظیفه بدان معنا است که زن در معاشرت با مردان، بدنش را بپوشاند و به جلوه گرى و خودنمایى نپردازد و مشارکتش در فعالیت ها، بر اصول انسانى و اسلامى استوار باشد.
در نتیجه می توان گفت: این روایت با حضور اجتماعی ن به هیچ وجه در تعارض نیست. یعنی می شود که بانوان هم در جامعه حضور داشته باشند و هم توسط مردان دیده نشوند و با رعایت عفت و حیا مردی را هم نبینند.
درباره این سایت